Ünlü olmayı en çok annem mutlu olduğu için seviyorum

Ünlü olmayı en çok annem mutlu olduğu için seviyorum









Yayımlanmaya başladıktan kısa süre sonra fenomen haline gelen Behzat
Ç. dizisinin baş karakterlerinden birisi de “Hayalet”... Adı Sabri,
30’lu yaşlarda, Cinayet Büro’da komiser... Ankara’daki tüm mekânları
bilen, insanları tanıyan, bir “iz sürme” ustası... Behzat Ç.’nin
ekibinin sessiz, oturaklı, duygusal elemanı... “Hayalet”e can veren
İnanç Konukçu 26 yaşında, tiyatro eğitimi almış, “çiçeği burnunda” bir
oyuncu... Canlandırdığı karakter gibi Ankaralı... Sakin, esprili, sıcak
kanlı... Onunla biraz “Hayalet”i, biraz da İnanç Konukçu’yu konuştuk.

Hayaliniz oyuncu olmak mıydı?
Hayır, mimar olmayı istiyordum... Üniversite sınavına
hazırlanırken, bir taraftan da özel bir tiyatroda jonglörlük yapıyordum.
Tiyatro sevgim o sıralarda başladı. Daha yakından bakınca bu işi yapmak
istediğimin farkına vardım. Bir gün tiyatro sahibine gittim, “Beni de
bir deneseler, olur mu acaba?” diye rica ettim. Deneyince daha çok
sevdim.

Mimarlıktan oyunculuğa kaydı yani hayaliniz?
Evet, artık oyuncu olmak istiyordum. Çalıştığım tiyatroda
oyunculuk sınavlarına hazırlık kursları da veriliyordu. O kursa katıldım
ve ne kadar zor olduğunu gördüm. A.Ü. DTCF Tiyatro sınavlarına girmeye
karar vermiştim. Ama o kadar gözüm korktu ki, “Ben yetersizim, sınava
girmeyeceğim” dedim. Tiyatronun o zamanki sahibi Mustafa (Zorver), beni
kulağımdan tutup, sınava götürdü. Girdim, kazandım.

Aileniz oyuncu olma kararınıza nasıl tepki verdi?
Başta zaten çatışmamız vardı; onlar mühendis olmamı istiyordu,
ben ise mimar olmak. Tiyatro bölümü sınavına gireceğimi söylediğimde
“Yapma” dediler. Annem sonradan itiraf etti, kazanacağıma inanmamış.
Abim, “Sefil olursun, hiç gördün mü güzel bir arabaya binen, güzel bir
evde oturan tiyatrocu?” diye vazgeçirmeye çalıştı. Baktı ben
diretiyorum, “Aman zaten kazanamazsın” dedi. Tabii kazanınca abime -çok
afedersiniz- biraz kapak oldu (gülüyor).

Behzat Ç. olmasa Londra’ya gidecektim

Erdal Beşikçioğlu ile tanışmanız nasıl oldu?
Okulun son senesi Erdal Abi, Dib Sahne diye bir mekan açmıştı,
orada tiyatro yapacaktı. Farklı bir performans denemesi olacaktı. Yeni
mezun, heyecanlı gençleri görüşmeye çağırmışlardı. Seçmelere gittim, o
sırada tanıştık. İlham Yazar ile birlikte görüşmeleri yaptılar. Tam bana
göre bir rol vardı, çok önemli bir roldü, “Bana sıra gelmez” diye
düşünüyordum. “Mojo”. Roller açıklandı, ismim okununca kalakaldım. Beni
bir korku aldı. Yapamayacağımı söyledim ama İlham ve Erdal Abi “Oğlum
saçmalama, yaparsın” diye bana cesaret, verdi. Oyunu bir sene oynadık,
birçok ödül aldık.

Sonra?
O bittikten sonra ufak bir aramız oldu. O sırada Devlet
Tiyatroları sınav açtı ama girmedim. Çünkü yurt dışında oyunculuk okumak
istiyordum. Vize işleriyle uğraşıyordum. Londra’ya gidecektim.

Ama gidemediniz...
O günlerde Erdal Abi aradı, “Ankara’da yeni bir proje var,
Serdar Akar burada, yarın görüşmeler olacak, katılmak ister misin?” diye
sordu. “Tabii gelirim” dedim. Onlarca seçmeye katıldım. Aslında çok da
ümitli değildim. Bir sabah telefonum çaldı; “Yarın sizi kostüm provasına
bekliyoruz” dediler. “Kostüm provası? Kostüm provası ise rolü aldım
galiba?”, “Evet aldınız” dediler. “Hangi rolü aldım?”, “Hayalet”. Gollll
diye bağırmışım.

Hayalet benden farklı bir adam

“Hayalet” nasıl biri?
Halk adamı, duygusal, arkadaşlık ilişkileri onun için çok
önemli. İşini, Behzat Ç’nin yanında bulunanlar gibi çok iyi yapıyor,
“Şunu bul” denildiğinde hemen buluyor.

Hayalet ile İnanç ne kadar örtüşüyor?
Hayalet benden çok başka bir adam. O çok duygusal...

Siz değil misiniz?
Duygusalım ama onun kadar değil. O da mahalle kültürüyle
büyümüş, ben de. O da Ankaralı, ben de. Sanırım benzerliklerimiz bunlar.
Ben onun gibi her gün aynı kıyafetle dolaşmıyorum.

Hayalet niye hep aynı kıyafeti giyiyor?
Aslında bunun cevabını biraz gördük; babası zamanında birkaç
gömlek dikmiş ona. Biraz suçluluk duygusu, biraz obsesyon durumlarından
hep onları giyiyor. Aslında bu durum işime de yarıyor. Çünkü insanlar
kostüm değiştirirken, ben çayımı içip, dinleniyorum... Gerçekte de
polislerde, özellikle 24 saat işbaşında olan cinayet büroda öyle her gün
janti giyinip işe gideyim durumları yok.

Dizide yaşınız daha büyük görünüyor?
Hayalet olgun, oturaklı, 30 yaşlarında, mesleğini iyi yapan,
cinayet büroda bir komiser. İnanç ise heyecanlı, enerjik, 26 yaşında bir
genç. Birbirimizden çok farklıyız.

Behzat Ç. nasıl bir amir?
Behzat, bir anti-kahraman. Ekibin ona saygı duymasının en büyük nedeni,
işinin ehli olması, vicdanının olması, haksızlığa tahammül edememesi.
Hepsi onu amir gibi değil, abi gibi görüyor. Bu nedenle aralarında
kopmaz bir bağ var.

Ankara lügatı ile konuşuyoruz insanlar bunu çok sevdi

Behzat Ç. başladıktan sonra polislerden nasıl tepkiler aldınız?
İlk başta, “Çok küfür ediliyor”, “Alkol ön planda” gibi
şikâyetler geliyordu. Ama daha sonra onlar da bunun bir kitaptan
uyarlama, hayal ürünü olduğunu anladılar.

Aranızdaki konuşmalarda kullandığınız argo sözler, küfürler çok eleştirildi...
Ankara lügatı bu. Senaryoya uyarlanan kitabın yazarı Emrah
Serbes, Ankara’da çok zaman geçirdiği için buna çok hakim. Ankara’da
yaşıyorsanız, özellikle erkekler bilir, örneğin taksiye bindiğinizde,
taksici her an küfredebilir... Dizide kullandığımız dil, sokakta her
daim karşılaştığımız dil... Kurulan ilişkilerin samimi olması için öyle
konuşmaların olması gerekiyor. Ben şöyle polis görmedim, “Merhabalar,
ifadenizi almamız lazım”, “Geç la içeri” diyoruz... Biz bunu yansıttık,
insanlar da bunu sevdiler.

Polis olmak hiç aklınızın ucundan geçmiş miydi? Kafanızda nasıl bir polis algısı vardı?
Hayır, geçmedi... Bu ülkede polisler hiçbir zaman sempatik görünemedi. Polislere karşı bir önyargı var...

Dizinin bu önyargının kırılmasına bir katkısı olmuş mudur?
Aslında bakıldığı zaman Behzat Ç. de, Hayalet de, Akbaba da
sevilesi karakterler değil. Hayalet çirkin bir adam, Akbaba sürekli
ceset peşinde...

Ama sevildiler...
Bence sevilmesinin nedeni, birbirlerinin arasındaki ilişkiler.
Belki iddialı olacak ama, biz bu ilişkiyi samimi biçimde yansıttığımız
için, insanlar “Bunlar bize benziyor, bizim gibi konuşuyor” diye empati
kurup sevdi.

Yayınlanan son bölümde “Cumartesi Anneleri”ni izledik. Dizi, sosyal yaralara cesurca değindiği için de övgüler alıyor...
Daha önce sanki günahmış gibi bazı konulara kimse yaklaşmamış.
Senaristimiz Ercan Erdem, sanatçı duyarlılığına sahip. Böyle olduğu
için, yaşadığımız lekelere değiniyor. Herkesin bunlara değinebildiği
için Ercan’ı kutlaması lazım diye düşünüyorum.

AİLEMİN KIYMETLİSİYDİM

Kaç kardeşsiniz?
4 kardeşiz; 1 kız, 3 erkek. En küçükleri benim.

Çocukluğunuz nerede geçti?
Keçiören. Bir Ankara bebesi (gülüyor)...

Nasıl bir çocuktunuz?
Ben ailenin kıymetlisiydim. Ne dersem yapılıyor, ne istersem
alınıyordu... Mahalle kültürüyle büyüdüm. Yani bakkala gidip, “Abi bana
bir gazoz açsana, sonra annem verir” derdim, tabii bu arada burunda
sümük var (gülüyor) öyle bir çocuktum, mahalle çocuğu tam... Okuldan
gelir, sokakta dolaşırdım.

Anneniz bağırır mıydı camdan, “Akşam oldu eve gel” diye?
Evin arkasında saatlerce top oynardık, akşam olunca annem, “Ekmek al, yukarı çık” diye seslenirdi.

Yemek yapmayı beceremiyorum ama iyi temizlik yaparım

Yalnız yaşıyorsunuz, ev işleri ile aranız nasıl?
Yemek yapma denemelerim oldu. Ama her seferinde, bir önceki
yaptığım bir sonrakine hiç benzemedi. O yüzden eve gelen arkadaşlarım,
“Ben yemek yapayım” dediğimde, “Aman ha sen bulaşma” diyor. Çok sık
yapmadığım için -bu nasıl bir yalandır ya- beceremiyorum işte yemek
yapmayı (gülüyor). Evin temiz olmasını severim. Temizlik yaparım. Ara
sıra yardımcı geliyor ama o olmadığında girer yaparım.

Sevgiliniz var mı?
Yok.

Nasıl bir sevgilisiniz, ilişki sizce nasıl olmalı?
Yaş ilerledikçe ilişkiler, beklentiler değişiyor. 10 yıl önce
ergen muhabbetleri oluyordu. Sinemaya gidersin, elini kızın omzuna
atarsın... Dünyanın en saçma hareketidir. Zaman geçtikçe, yaş büyüdükçe
başka bir adam olmaya başlıyorsun. Daha fazla emek veriyorsun. Zaten
ilişki çok emek istiyor. Yorucu ama olmadan da olmuyor. Giderek
öğreniyorsun. Daha fazla emek veriyor, daha fazla seviyor, daha fazla
yıpranıyorsun. Saçma bir noktaya doğru gidiyor, bilmiyorum ne olacak...

Şu anda hangi noktadasınız?
Yaptığım işten dolayı düzgün bir ilişki yaşayamıyorum. Çekimler
nedeniyle zaman kavramı değişik bir hal aldı. Sevgilinle yemeğe
gidecekken bir saat kala iptal etmen gerekebiliyor. Bu bir, iki olur.
Üçüncü kez olduğunda karşı tarafın yüzü düşüyor, daha fazlalaşırsa
aranızda buzlanma başlıyor... Şu anda karmaşık, çetrefil bir noktada.

Set dışında da dördümüz bir aradayız

Bir bölüm çekimi ne kadar sürüyor, yorucu oluyor mu?
5-6 gün sürüyor. Açıkçası bu benim ilk setim olduğu için kıyas
yapamam, ama İstanbul’daki setlerde insanların çok daha fazla
çalıştıklarını biliyorum. Bir de bizim şöyle bir şansımız var, Serdar
Abi -çok teşekkür ediyorum- çok hızlı çekiyor, o yüzden çok
yorulmuyoruz.

Set arkasını biraz anlatır mısınız, neler yaşanıyor?
Şunu anlatayım; dizi başlayalı yaklaşık 1.5 sene oldu. Bu kadar
zamandır beraberiz. Mesela geçen gün, çekim bitti ayrıldık. Fatih
aradı, daha yeni ayrılmışız “Ne oluyor?” dedim. “Hadi şuraya gidelim”,
gidiyoruz. 8 saattir birlikteydik sette, ne kadar özlemiş olabilirsin?
Ama gidip oturuyoruz. Ya da üçümüz bir yere gidecek oluyoruz, Erdal
Abi’yi arıyoruz; “Abi napıyosun, hadi şuraya gidelim?”, gidiyoruz.
Dörtlü yine bir araya geliyor. Normalde birbirimizden sıkılmamız lazım.
Ama o kadar iyi bir iletişimimiz var ki, birbirimizden sıkılmıyoruz.

Dizi dışında bir şey yapıyor musunuz?
Aslında tiyatro yapmak istiyorum ama bu tempoda mümkün olmuyor.

Behzat Ç. bittikten sonra ne yapacağınızı hiç düşündünüz mü? Çok yüksek bir yerden başladınız...
Açıkcası bu benim korkulu rüyam. Çok düşündüm, “Bundan sonra ne
yapacağım?” diye. İyi bir işle başladım, devamında da iyi şeyler yapmak
istiyorum, hem tiyatroda, hem kamera karşısında. Ama Türkiye’de
oyuncuların durumu pek belli olmuyor. O kadar yetenekli arkadaşlarım var
ki, yıllardır iş bekliyorlar. Bunu söylediğimde insanlar kızıyor ama,
bu biraz şans ve kısmet.

Hem F.Bahçe’yi hem Gençlerbirliği’ni tutuyorum

Diziyle birlikte ünlü oldunuz. Hayatınızda neler değişti?
İstanbul’da insanlar çok alışmış, bir oyuncuyu görünce sadece
bakıyorlar. Ankara’da şöyle bir durum var -ki bu benim çok hoşuma
gidiyor- “Vay Hayalet, naber la”... Ama ünlü olmamın en çok hoşuma giden
tarafı şu, annem her yere beni götürmek istiyor. Her yere! Pazara bile
benimle birlikte gitmek istiyor. Bu benim çok hoşuma gidiyor, çünkü onun
mutlu olduğunu görüyorum. Komşu ziyaretine bile beni götürmek istiyor.
Benim ne işim var komşu ziyaretinde? “Ayşe Teyzen çok hastaymış ona bir
gidelim”... Gidiyoruz, Ayşe Teyze turp gibi...

Annenizle mi yaşıyorsunuz?
Kendi evim var. Ama annem yalnız yaşadığı için onun evine de
gidiyorum. Abimler ve ablam yurt dışında, burada ben varım. Haliyle evin
en küçüğü, bir yandan da erkeği oldum.

“Hayalet”ten kalan boş zamanınızda neler yaparsınız?
Dart oynarım, film izlerim. Arkadaşlarımla zaman geçirmeyi severim. Annemle komşuluk ziyaretleri tabii (gülüyor).

Hangi takımı tutuyorsunuz?
İki takım tutuyorum; FB ve Gençlerbirliği. İlk izlediğim maç Gençler’indi. Ankara takımı olmasından dolayı gönül bağım var.

Maça gidiyor musunuz?
Ekiple ara sıra stada gidiyoruz, evde de her Türk erkeği gibi maç izlerim.

VATAN - ŞULE TÜRKER

keyifli bi röportaj olmuşş 4lünün hiç bozulmaması sasırtıcı gerçektende=) ve dediği gerçektende doğru istanbulda yasayan biri olarak heryerde kolayca birilerini görebiliorum ama ankarada nadir oluyor bu durumlar=)